Tylko we współdziałaniu z eklezjalną hierarchią i Magisterium Kościoła teologia

 może stać się w pełni theologia benedicta dla ponowożytnej

 współczesności1,  zauroczonej  pooświeceniowymi  ideami przebudowy

  społeczeństw, i zastąpić „nienaukową” wiarę nauką przeniesioną w praxis. 

O ile w odnowie teologicznej, skutkującej odnową soborową Vaticanum

 II, konieczne było przezwyciężenie neoscholastycznej koncepcji kształtowania

 myśli teologicznej i uprawiania teologii jako sacra metaphysica niezdolnej do

 rozpoznania w swej refleksji misterium wcielenia Słowa, o tyle współcześnie 

przychodzi teologii przezwyciężać klimat duchowy ponowoczesności, naznaczony 

paradygmatem neopozytywizmu bądź neokantyzmu, nie wychwytującym

 nadprzyrodzoności jako rzeczywistości transcendującej fizykalność doczesności. 

Okazuje się zatem konieczne, aby hierarchiczny Kościół mógł moralnie wzbogacać 

sferę publiczną i polityczną postawami wiary wraz z rozpoznawaniem wspólnego

 dobra i sensu zdarzeń współczesności, tak aby teologia jako wiara in statu scientiae była w stanie czynić refleksję w kontekście Kościoła, 

a jednocześnie pozostawać inspiracją dla innych dyscyplin nauki w swym 

potencjale pozanaukowym i dopełnieniem ich wyników badań.

 

IN THE MATTER OF POLISH THEOLOGY REMAINING BENEDICTA
FOR THE NATION AND WESTERN SOCIETIES
IMPERATIVE OF OVERCOMING THE EXCLUSIVITY OF THE NEO-POSITIVIST AND NEO-KANTIST PARADIGM

Summary

The author stresses that only in cooperation with the Church hierarchy can theology fully become benedicta for the postmodern present, overcoming the spiritual atmosphere of postmodernism marked by neo-positivism and neo-kantism.