Kluczowe miejsce w procesie kształtowania się wiary w Jezusa Chrystusa w Kościele zajmuje definicja Soboru Chalcedońskiego. Bazując na biblijnej i apostolskiej tradycji, jest ona syntezą chrystologicznej myśli aleksandryjskiej, antiocheńskiej i łacińskiej. Po dziś dzień stanowi ona klucz do chrześcijańskiego rozumienia rzeczywistości. Czy jest zasadny stawiany soborowi zarzut hellenizacji wiary? Właśnie tego ojcowie soborowi chcieli za wszelką cenę uniknąć. W nauczaniu Chalcedonu mamy do czynienia nie tyle z hellenizacją nauki Kościoła, ile raczej z próbą dehellenizacji monofizytyzmu.

M. Pyc, THE COUNCIL OF CHALCEDON IN THE PROCESS OF FORMING THE FAITH IN JESUS CHRIST

Summary

The Council of Chalcedon gave the Church a great, balanced, yet synthetic christological formula. It is still a point of reference for the Church’s faith in Christ and no christological reflection can leave it aside. The authority and effectiveness of the Council of Chalcedon is connected with its ecumenical nature. The bishops gathered there, being in unity with the Pope, “are teachers and judges of faith and morals” (Lumen gentium 25). This authority is supported by a special gift of infallibility of the Church, which guards and interprets the legacy of the faith. The Chalcedonian formula of the faith is both a starting point and an ending point. It did not put an end to christological debates, though. The Council of Chalcedon initiated a new phase in the christological reflection of the Church, which would turn out to be long and painstaking, but fruitful at the same time. The definition formulated at Chalcedon not only allows for further enquiries into the depth of the mystery of Jesus Christ, but it simply requires them.