Trzeba stanowczo odrzucić szerzące się zastraszająco poglądy, że embrion ludzki nie jest „jeszcze” człowiekiem, nie ma życia psychicznego, nie ma duszy i nie stanowi osoby,która jest najdoskonalszą postacią bytu. Jest to tragiczny błąd nie tylko teologiczny, ale przede wszystkim na bazie czystego rozumu i nauki. Błąd ten wypływa głównie z czysto wizualnego i potocznego zestawiania początkowego embrionu z obrazem człowieka już wykształtowanego. Tymczasem rozum dowodzi, że embrion ma w sobie samym – nie na skutek przemian zewnętrznych w czasie i przestrzeni – wszystkie podstawowe in nucleo struktury ludzkie, wraz z duszą i osobą, bo między embrionem a formą wykształtowaną po urodzeniu zachodzi pełna wewnętrzna ciągłość i człowieka nie tworzy czas rozwoju, lecz misterium życia. Czas po poczęciu i fazy rozwojowe są tylko „antropofanią”, czyli jawieniem się embrionu jako człowieka, a nie antropogenezą, czyli późniejszym stawaniem się człowiekiem. 

C.S. Bartnik, HUMAN IS A PERSON FROM CONCEPTION

Summary

Rapidly-spreading views that a human embryo is not “yet” a human; that it does not possess mental life, nor a soul and does not constitute a person who is the most perfect form of life should be firmly rejected. It is a tragic mistake, not only theological, but, above all, rational and scientific. This mistake stems mainly from a purely visual and popular comparison of the initial embryo with an image of a fully-formed human. Meanwhile, our mind proves that an embryo has in itself – and not because of external changes in time and space – all the basic human structures in nucleo, along with a soul and personhood, since between an embryo and a post-birth fully-formed entity is a full internal continuity; the human is not created by the time of development, but the mystery of life. The time after conception and developmental phases is solely an “anthropophany,” when an embryo appears to display human features, and not anthropogenesis – a subsequent becoming of a human.