Ks. Władysław Poplatek
(1965-1972)

---

 

 

Władysław Poplatek przyszedł na świat 20 kwietnia 1907 r. w Stanisławowie (obecnie Iwano-Frankowsk na Ukrainie) jako syn konduktora kolejowego Jana i Stanisławy z domu Bazielich. Dzieciństwo i młodość spędził w rodzinnym mieście, w którym wychowywał się wraz ze starszym o cztery lata bratem Janem, późniejszym jezuitą i wybitnym historiografem zakonu. W latach 1913-1918 uczęszczał do miejscowej szkoły powszechnej, a po ukończeniu w niej czterech klas kontynuował naukę w stanisławowskim Gimnazjum Klasycznym, w którym też uzyskał świadectwo dojrzałości (1926 r.).

 

Po wakacjach letnich, złożywszy odpowiednie dokumenty, został przyjęty na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jana Kazimierza. Z lwowską Alma Mater związał się nie tylko jako alumn zgłębiający nauki filozoficzno-teologiczne, ale również jako adept rozwijający własne zainteresowania skoncentrowane na szeroko pojętej humanistyce. Swoją pracowitością i pobożnością zwracał na siebie uwagę przełożonych. Szczególnym wyrazem uznania dla jego zdolności intelektualnych, jak i wysokich norm życia moralnego było powierzenie mu już na IV roku studiów stanowiska zastępcy asystenta młodszego.

 

W 1931 r. ukończył studia i 28 czerwca tegoż roku przyjął w archikatedrze lwowskiej święcenia kapłańskie z rąk arcybiskupa Bolesława Twardowskiego. Z dniem 17 sierpnia otrzymał pierwszy dekret kierujący go do pracy duszpasterskiej na stanowisku wikariusza w powiatowym mieście Dolina, w borysławskim zagłębiu naftowym. Po dwóch latach, 17 sierpnia 1933 r., został przeniesiony do parafii pw. św. Mikołaja we Lwowie. Wraz z pracą duszpasterską łączył tam obowiązki katechety w szkole im. M. Konopnickiej oraz kapelana w miejscowym szpitalu. 17 sierpnia 1936 r. został zwolniony z wikariatu i ustanowiony starszym asystentem w Bibliotece Instytutu Teologii Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Z powodu podjęcia zajęć dydaktycznych musiał jednocześnie zrezygnować z posady nauczyciela religii. Po roku, 1 września, powierzono mu kolejne odpowiedzialne stanowisko prefekta studiów w Wyższym Seminarium Duchownym we Lwowie spajając je z funkcją lektora języka greckiego zatrudnionego na uniwersytecie. W tym czasie aktywnie udzielał się w licznych organizacjach działających prężnie w lwowskim środowisku naukowym: Polskim Towarzystwie Teologicznym, Kole XX. Prefektów we Lwowie oraz Związku Zawodowym Asystentów UJK.

 

10 czerwca 1939 r. odbyła się promocja doktorska ks. Poplatka na podstawie rozprawy Pojęcie miłości ku Bogu w Piśmie Świętym pisanej na seminarium u ks. prof. Stanisława Narajewskiego. Po uzyskaniu probacji doktorskiej myślał o wyjeździe na roczny urlop naukowy do Lowanium, Strasburga i Rzymu, aby tam pogłębić wiedzę teologiczną i przygotować się do pracy nad habilitacją. Plany te zostały przekreślone przez wybuch wojny. Z dniem 1 listopada 1939 r. objął wykłady z teologii moralnej ogólnej na zlecenie Rady Wydziału Teologii Uniwersytetu Jana Kazimierza, a od 1940 roku także z teologii moralnej szczegółowej.

 

Czas wojny to okres, w którym ks. Władysław Poplatek czynnie włączył się w tajne nauczanie. Nieprzerwanie do 1944 r. prowadził wykłady z teologii moralnej. Wówczas to po wkroczeniu Armii Czerwonej do Lwowa został usunięty z macierzystej uczelni. Ze swoimi wykładami przeniósł się do Kalwarii Zebrzydowskiej. U oo. bernardynów mieściło się bowiem w latach 1945-1950 translokowane Lwowskie Wyższe Seminarium Duchowne. Pełnił w nim funkcje wicerektora i prefekta oraz wykładał obok uprawianej dyscypliny język grecki. 25 września 1950 r. na skutek presji ze strony Urzędu do Spraw Wyznań arcybiskup Eugeniusz Baziak został zmuszony do rozwiązania seminarium. W zaistniałej sytuacji ks. Poplatek wraz z innymi wykładowcami skorzystał z propozycji administratora apostolskiego w Opolu i objął wykłady z teologii moralnej oraz prawa kanonicznego w Wyższym Seminarium Duchownym w Nysie. Stan ten trwał do 1 października 1957 roku.

 

Przełomową datą w życiorysie księdza Poplatka był rok 1957. Wówczas to został pracownikiem naukowym na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, obejmując w dniu 14 października posadę zastępcy profesora. Bardzo szybko znalazł w nowym miejscu zatrudnienia przestrzeń do realizacji swoich założeń merytorycznych. Systematyczna praca nad zagadnieniami antropologiczno-biblijnymi i moralnymi zaowocowała tym, iż 25 czerwca 1958 r. przeprowadził swój przewód habilitacyjny w oparciu o dysertację Istota sumienia według Pisma Świętego, a 16 października 1961 roku został mu przyznany tytuł docenta.

 

Aktywność ks. Poplatka przejawiająca nie tylko na płaszczyźnie zdobywania kolejnych tytułów naukowych, ale również czynnego zaangażowania w życie uniwersyteckie przyczyniła się do tego, iż w 1961 r. objął on funkcję kierownika Zakładu i Katedry Teologii Moralnej Ogólnej, a następnie w 1963 r. zatrudniono go na stanowisku prodziekana. Doświadczenie, które zdobywał na tej pozycji w roku akademickim 1963/64 miało decydujący wpływ na powierzenie mu kolejnej ważnej funkcji w drabinie strukturalno-hierarchicznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1965 r. został wybrany na dziekana Wydziału Teologii. Na tym stanowisku przez dwie kadencje (1965-1972) całkowicie poświęcił się pracy administracyjno-organizacyjnej. Znaczący wkład ks. Poplatka w rozwój Wydziału Teologicznego KUL, troska o kadry i odpowiednie zaplecze dydaktyczno-naukowe sprawiły, że po zakończeniu sprawowania funkcji dziekańskiej nadal dostrzegano potrzebę tak intensywnego zaangażowania, jakie przejawiało się w działalności lubelskiego moralisty, iż powierzono mu ponownie stanowisko prodziekana, z którym przyszło mu się zmierzyć w roku akademickim 1972/73. Wraz z zakończeniem wykładów w roku 1976/77 przeszedł na zasłużoną emeryturę i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Lublinie. Zmarł po ciężkiej i długiej chorobie 15 lutego 1994 r. w mieście, z którym się związał, przeżywszy 86 lat.

 

Przełożeni doceniali wkład ks. prof. Władysława Poplatka w dzieło recepcji myśli teologiczno-moralnej, zaangażowanie na polu nauki i administracji uniwersyteckiej. Wyrazem tego były nadawane mu liczne godności kościelne: w 1950 r. prawo noszenia rokiety i mantoletu, dwanaście lat później kanonikat gremialny Lwowskiej Kapituły Metropolitalnej w Lubaczowie z funkcją dziekana, a następnie tytuł prałata honorowego Ojca Świętego. Ukoronowaniem wszystkich jego zasług było wyróżnienie godnością protonotariusza apostolskiego, czyli infułata.

 

* * *

Olbrzymie doświadczenie, autorytet i wiedza ks. prof. Władysława Poplatka stały się powodem tego, iż dwukrotnie w latach 1963/64 i 1972/73 zlecono mu funkcję prodziekana, a w okresie od 1965 do 1972 r. powierzono urząd dziekana Wydziału Teologicznego KUL. W pracy na tym urzędzie wspomagali go prodziekani: ks. prof. Bolesław Kumor[1], ks. prof. Józef Majka[1], ks. prof. Stanisław Witek[2], ks. prof. Władysław Piwowarski[3].

 

Obejmując najwyższe stanowisko w dziekanacie wiedział, że kończący w tym czasie swe obrady Sobór Watykański II wysunął ożywczy impuls dla rozwoju myśli teologicznej. Zdawał sobie również sprawę, iż zarządzany przez niego wydział musi dostosowywać swoją infrastrukturę do wymogów stawianych przez Nauczycielski Urząd Kościoła, oraz że powinien zatroszczyć się o rozwinięcie zaplecza kadry naukowej, zapewniającej dynamiczny i twórczy rozwój lubelskiego środowiska teologicznego.

Zwracając uwagę na soborowe wskazania odnośnie roli i znaczenia Pisma św., „które winno być duszą całej teologii” (por. DFK 16), dziekan roztoczył swą opiekę nad Szkołą Biblijną, która z początkiem jego kadencji zatrudniała siedmiu pracowników naukowych: ks. prof. Stanisława Łacha, ks. doc. Feliksa Gryglewicza, ks. doc. Jana Stępnia, ks. dra Kazimierza Romaniuka, ks. dra Józefa Kudasiewicza, o. dra Józefa Paściaka OP oraz ks. Stanisława Cinala SAC. Rok później do grupy tej dołączyli: ks. dr Lech Remigiusz Stachowiak, ks. mgr Marian Filipiak, ks. dr Piotr Pajor oraz o. dr Hugolin Langkammer OFM. Wzmocnienie składu osobowego pracowników naukowych tego instytutu umożliwiło w 1967 r. zorganizowanie i przeprowadzenie pierwszego w Polsce egzaminu na stopień licencjata nauk biblijnych. Znaczącym osiągnięciem lubelskiego środowiska biblijnego w czasie kadencji dziekańskiej ks. Poplatka było kontynuowanie wydawania komentarzy do poszczególnych ksiąg Starego i Nowego Testamentu oraz podjęcie dzieła opracowania nowych podręczników dla alumnów seminariów duchownych.

Swoją troską otoczył również zorganizowany w 1964 r. Instytut Historii Kościoła. W czasie jego kadencji wykrystalizowały się podstawowe struktury tej jednostki naukowej obejmując swym zasięgiem sześć katedr wyłonionych na podstawie podziału chronologicznego i rzeczowego (Historii Kościoła w Starożytności Chrześcijańskiej, Historii Kościoła w Średniowieczu, Historii Kościoła w Czasach Nowożytnych, Historii Kościoła w XIX i XX wieku, Metodologii i Nauk Pomocniczych Historii Kościoła, Patrologii). Poziom dydaktyczny kształtowali historycy Kościoła tacy jak: ks. prof. M. Żywczyński, ks. prof. S. Librowski, ks. prof. M. Rechowicz, ks. doc. B. Kumor, ks. dr hab. J. Szymusiak (w 1971 r. zmuszony przez władze państwowe musiał opuścić Polskę). Wspierała ich młodsza kadra złożona z adiunktów i asystentów: ks. dr Z. Zieliński, ks. dr M. Zahajkiewicz, ks. dr D. Wojtyska oraz ks. mgr Anzelm Weiss. Powstające w instytucie prace ogarniały w swym zakresie szerokie spektrum badawcze, owocując powstaniem dzieł tej rangi, co Historia powszechna 1789-1870 i Włochy nowożytne 1796-1945 autorstwa ks. prof. Mieczysława Żywczyńskiego. Ponadto instytut corocznie wydawał własny zeszyt „Roczników Teologiczno-Kanonicznych”, noszących każdorazowo nr 4 – Historia Kościoła.

Wyjątkowe zasługi położył dziekan w dziedzinie reorganizacji i rozwoju Sekcji Teologii Moralnej Wydziału Teologicznego KUL, z którą był związany w sposób szczególny. W trakcie jego pracy na uniwersytecie nastąpił dynamiczny rozwój tej komórki naukowej. Zorganizowano trzy katedry. Kierownikiem Katedry Teologii Moralnej Ogólnej (fundamentalnej) i Teologii Moralnej Szczegółowej II był sam dziekan, natomiast Katedrą Teologii Moralnej Szczegółowej I zarządzał ks. S. Witek. Stan ten trwał do czasu, kiedy dwaj zatrudnieni w sekcji księża doktorzy Franciszek Greniuk i Walerian Słomka przeprowadzili w 1973 r. swoje przewody habilitacyjne i mogli zająć się samodzielną pracą naukową.

Dynamiczny rozwój nie ominął również Sekcji Teologii Dogmatycznej. Z chwilą obejmowania przez lubelskiego moralistę fotela dziekańskiego składała się ona z trzech katedr, ale już w 1969 r. utworzono Katedrę Historii Dogmatów. Jej kierownikiem został ks. Czesław Bartnik, który przyczynił się do rozkwitu nie tylko zarządzanej jednostki, ale całej sekcji poprzez podejmowanie prac związanych z dziejami myśli chrześcijańskiej, historiologii, filozofii dziejów oraz teologii historii. W 1970 r. przeszedł na emeryturę wieloletni i zasłużony KUL-owski wykładowca, ks. prof. Wincenty Granat. Jego wykłady przejął dotychczasowy adiunkt, ks. dr Alfons Nossol. W tym czasie funkcję kierownika Katedry Mariologii sprawował o. prof. Andrzej Krupa, którego w prowadzeniu zajęć dydaktycznych wspierał od 1967 r. adiunkt o. dr Stanisław Celestyn Napiórkowski OFMConv.

W całościowym oglądzie Wydziału Teologicznego lat 1965-1972 nie można pominąć kwestii związanych ze stanem lubelskiej fundamentalistyki. Sekcja Teologii Fundamentalnej pod zarządem ks. prof. Edwarda Kopcia stawała się centrum myśli apologetycznej w Polsce. Prowadzone w niej prace skoncentrowane na zagadnieniach współczesnego ujęcia problemu Objawienia i cudu, inspirowały inne ośrodki teologiczne. Decydujące znaczenie w tym zakresie miały publikacje ks. Kopcia, zwłaszcza Apologetyka (Lublin 1969) stając się na wiele lat podstawowym podręcznikiem wykorzystywanym w studiach teologicznych.

W nurt posoborowych przemian wpisują się również pierwsze inicjatywy ekumeniczne podejmowane przez lubelskie środowisko teologiczne, a inspirowane przez ks. dziekana Władysława Poplatka. Zaliczyć do nich należy postanowienie Rady Wydziału Teologii z dnia 5 czerwca 1970 r. o przekształceniu istniejącej już Sekcji Teologii Porównawczej na Sekcję Teologii Porównawczej i Ekumenicznej (Instytut Ekumeniczny zainicjował swoją działalność dopiero w 1983r.). Opiekę nad nią powierzono ks. doc. drowi hab. Stanisławowi Nagy’emu. Przedsięwzięcie to miało służyć sprawie porozumienia chrześcijan różnych obrządków i Kościołów na płaszczyźnie badawczej, dydaktycznej i praktycznej.

Ks. prof. Poplatek jeszcze jako prodziekan, a następnie już jako dziekan zabiegał o rozwój sekcji pastoralnej. W teologicznej praksis dostrzegał główne dzieło realizacji uchwał Vaticanum II. Dzięki jego zabiegom już w roku akademickim 1964/65 zostały wprowadzone do programu nauczania istotne zmiany, zatrudniono nowych pracowników naukowych oraz rozpoczęto starania o pozyskanie wygodniejszych pomieszczeń dla celów dydaktycznych. Wówczas też zaprowadzono trzy specjalizacje: pedagogiczno-katechetyczną, liturgiczno-homiletyczną i hodegetyczno-socjologiczną oraz zainaugurowano wykłady i ćwiczenia prowadzone przez ks. F. Blachnickiego. Uwieńczeniem tych wysiłków było zatwierdzenie przez Radę Wydziału w dniu 18 lutego 1966 r. nowego programu dydaktycznego oraz otwarcie Zakładu Teologii Pastoralnej, w którym znalazło się miejsce dla wszystkich zorganizowanych wcześniej specjalizacji.

Dziekan nie mniej uwagi poświęcał Instytutowi Muzykologii. Wraz z objęciem stanowiska dziekana skoncentrował się na potrzebie permanentnej odnowy tego kierunku. Potrzeba taka rysowała się zwłaszcza na odcinku pozyskania wykwalifikowanej kadry dydaktycznej. Sprostał temu angażując dla prac instytutu ks. Zdzisława Bernata i ks. Ireneusza Pawlaka (na stałe od 1970 r.). Pierwszy zajął się wykładami z historii chorału gregoriańskiego i ćwiczeniami z harmonii. Drugi prowadził solfeż oraz zajęcia zlecone z chorału gregoriańskiego. Całkowite unormowanie sytuacji nastąpiło w 1968 r. wraz z objęciem przez ks. Karola Mrowca funkcji kierownika tej jednostki wydziałowej.

 

Wydział Teologiczny zarządzany przez ks. Poplatka przeobrażał się z roku na rok. Rozbudowa zaplecza dydaktycznego polegająca na utworzeniu nowych katedr, łączyła się ze znacznym wzrostem liczby studentów (obrazuje to tabela nr 1). Grono adeptów teologii oraz absolwentów wieńczących studia tytułem magisterskim podwoiła się. Natomiast stan przeprowadzanych przewodów doktorskich w roku akademickim 1971/72 zwiększył się o 69% w porównaniu z sytuacją, którą dziekan zastał podejmując powierzoną funkcję.

 

Tabela nr 1

Wydział Teologiczny KUL w czasie kadencji dziekańskiej ks. W. Poplatka

Rok akademicki	1965/66	1971/72
Ilość katedr	29	32
Ilość zakładów naukowych	10	10
Liczba studentów	521	1045
Liczba uzyskanych magisteriów	50	108
Liczba promocji doktorskich	13	22

Źródło: Archiwum Uniwersyteckie KUL, Sprawozdania dziekańskie Wydziału Teologii 1944 -1990, sygn. II 1. 23.

 

Zaznaczyć w tym miejscu trzeba, iż wzrost liczby studentów przygotowujących prace szkolne łączył się z nieustanną troską dziekana o podnoszenie ich poziomu. Ad exemplum należy przywołać wytyczne Rady Wydziału Teologicznego odnoszące się do przeprowadzania przewodów doktorskich. W niniejszych wskazaniach zwracano uwagę, aby obrona przebiegała zawsze według z góry ustalonego schematu, a dysertacje doktorskie przygotowywane do druku uwzględniały uwagi recenzentów. Dbałość o zachowanie wysokiej merytoryczności prac była istotna w czasie, kiedy na wydziałach teologicznych spoczywała piecza o właściwe odczytanie i eklezjalną interpretację myśli Vaticanum II.  

Zaangażowanie dydaktyczno-metodologiczne KUL-owskiego moralisty przyniosło nadto rezultat w postaci wyboru go na przewodniczącego Sekcji Polskich Teologów Moralistów. Pełniąc tę zaszczytną funkcję wielokrotnie z własnej inicjatywy organizował i przewodniczył ogólnopolskim konferencjom naukowym, zabierając na nich głos w formie prelekcji, odczytów lub referatów. Jego autorytet oraz aktywność zawodowa decydowały o kolejnych zaproszeniach do udziału w pracach prowadzonych przez Polskie Towarzystwo Naukowe, Towarzystwo Naukowe KUL oraz Związek Zawodowy PZN działającego przy macierzystej uczelni. Swój akces wysunął również w sferze życia administracyjnego i społecznego uniwersytetu, zasiadając w dwóch komisjach senackich: lokalowej i młodzieżowo-stypendialnej oraz sprawując obowiązki kuratora domu akademickiego przy ul. Sławińskiej.

Siedmioletni okres sprawowania przez ks. prof. Władysława Poplatka funkcji dziekańskiej przyczynił się do wzrostu rangi Wydziału Teologicznego w strukturze całego uniwersytetu. Prowadzone w nim badania, dorobek naukowy jego pracowników oraz poziom zajęć dydaktycznych sprawiły, że jego znaczenie i oddziaływanie przekroczyły granice Polski, klasyfikując go w czołówce tego rodzaju instytucji na świecie.

 

* * *

 

Trzydziestoośmioletni okres pracy naukowej ks. Władysława Poplatka oscylował wokół zagadnień teologiczno-moralnych, antropologicznych i pastoralnych zespalanych z tekstami Pisma św. i interpretowanych w świetle Objawienia. Prowadzone w tym zakresie wnikliwe badania zaowocowały powstaniem szeregu prac. Pierwszym ich rezultatem było przygotowanie tezy doktorskiej pt. Pojęcie miłości ku Bogu w Piśmie Świętym (1939 r.). Niniejsze studium miało się ukazać drukiem, ale w wyniku prowadzonych działań wojennych uległo bezpowrotnemu zniszczeniu. Tak więc na pierwsze prace drukowane ks. Poplatka trzeba było czekać do roku 1948. W następnych latach swoją działalność pisarską skupił na publikacji artykułów z uprawianej przez siebie dziedziny w: „Ateneum Kapłańskim”, „Polonia Sacra”, „Rocznikach Teologiczno-Kanonicznych”, „Zeszytach Naukowych KUL”, „Analecta Cracoviensia”, „Studia Theologica Varsaviensia”. Na łamach tychże periodyków zamieszczał przyczynki do aktualnie poruszanych zagadnień moralnych lub też przedstawiał sylwetki i poglądy dawniejszych moralistów. W 1959 r. opublikował w formie powielanego maszynopisu dwutomową Teologię moralną składającą się z trzech części (cz. 1-2: Teologia moralna ogólna. Cnoty teologiczne; cz. 3: Teologia moralna szczegółowa), a dwa lata później ukazała się jego książka pt. Istota sumienia według Pisma Świętego stanowiąca podstawę przewodu habilitacyjnego przeprowadzonego w 1958 roku.

Poza pracą badawczą skupioną na zagadnieniach antropologiczno-moralnych należy wskazać na dydaktykę, która stanowiła w naukowej biografii ks. prof. Poplatka znaczący element. Wymagający, konsekwentny, a nade wszystko kompetentny przyciągał na swoje wykłady oraz seminarium naukowe adeptów teologii, którzy pod jego kierunkiem zdobywali tytuły magisterskie i doktorskie. Ad exemplum należy uwypuklić fakt, iż tylko w latach 1968-1977 promował ośmiu doktorów i trzydziestu jeden magistrów. Surowość egzaminatora łącząca się z optymizmem, serdecznością i wysoką kulturą osobistą jednała mu przychylność studentów, którzy uczestnicząc w jego zajęciach nazywali go z sympatii „Bliźnim”.

Ważne miejsce w naukowej karierze ks. Poplatka zajmowała funkcja redaktora „Roczników Teologiczno-Kanonicznych”, którą sprawował w latach 1964-1978 odpowiadając za techniczne przygotowanie i merytoryczne opracowanie corocznych zeszytów poświęconych teologii moralnej (z. 3). W latach 1973-1976 włączył się w dzieło przygotowania dwóch pierwszych tomów Encyklopedii Katolickiej. Jako współredaktor pełnił nadzór nad zagadnieniami teologiczno-moralnymi. Spod jego pióra wyszły opracowane dla tego przedsięwzięcia dwa hasła: Amoralizm i Anglia: Dzieje teologii katolickiej. B. Okres nowożytny. Ponadto aktywnie uczestniczył w pracach zespołu profesorskiego redagującego podręcznik teologii moralnej. Ich efektem było opublikowane w 1976 r. studium: Powołanie chrześcijańskie. Zarys teologii moralnej, t.1, Istota powołania chrześcijańskiego.

W trakcie pracy ks. Poplatka na uniwersytecie nastąpił dynamiczny rozwój kierowanej przez niego Sekcji Teologii Moralnej. Zorganizowano nowe katedry, a jego uczniowie: ks. F. Greniuk, ks. S. Rosik, ks. S. Witek stojący na ich czele stawali się autorytetami cenionymi nie tylko w lubelskim środowisku naukowym.

Dopełniając charakterystyki naukowej ks. prof. Władysława Poplatka nie sposób nie wspomnieć, że obok zarysowanych już kierunków badawczych, skoncentrowanych na zagadnieniach podstaw biblijnej moralności chrześcijańskiej, swoje zainteresowania skupiał również na rozwoju i kształtowaniu odpowiedniego poziomu muzyki kościelnej. Po śmierci ks. prof. H. Feichta w 1967 r. opiekował się Instytutem Muzykologii. Przychodziło mu to tym łatwiej, iż sam będąc obdarzony doskonałym słuchem (na koncerty w filharmonii chodził z partyturą, aby właściwie ocenić klasę wykonania utworu), potrafił krytycznie spojrzeć na przedsięwzięcia podejmowane w powierzonym mu instytucie. Umiejętności te potrafił również wykorzystać recenzując magisteria powstające na Muzykologii.

Podejmowane prace i projekty badawcze świadczyły nie tylko o wnikliwym umyśle, ale i swoistej predylekcji ks. prof. Władysława Poplatka dla recepcji myśli teologiczno-moralnej w Polsce. Wytyczały również nowe kierunki, z którymi przyszło się zmierzyć jego kontynuatorom.

Ks. Łukasz Krucki

 

---

 

Bibliografia prac ks. Władysława Poplatka została zamieszczona w:

Greniuk F., Bibliografia prac ks. prof. dra hab. Władysława Poplatka, „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” 26 (1979), z. 3, s. 7-8.

Mandziuk J., Poplatek Władysław, w: Słownik polskich teologów katolickich 1994-2003, red. J. Mandziuk, t. 9, Warszawa 2006, s. 520.

 

Bibliografia:

Akta osobowe ks. Władysława Poplatka, Archiwum Uniwersyteckie KUL, sygn. A-585.

Księga protokołów posiedzeń Rady Wydziału Teologii 04.12.1958-28.06.1966, Archiwum Uniwersyteckie KUL, sygn. II 1.16.2.

Sprawozdania dziekańskie Wydziału Teologii 1944-1990, Archiwum Uniwersyteckie KUL, sygn. II 1. 23.

Protokoły Komisji Rady Wydziału. Korespondencja do Rady Wydziału 1948-1989, Archiwum Uniwersyteckie KUL, sygn. II 1. 18.

Bender R., Władze naczelne Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego 1944-1968, w: Księga Jubileuszowa 50-lecia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rechowicz, Lublin 1968, s. 119-141.

Boryc A., Dzieje Sekcji Teologii Moralnej w Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1968-1998,  Lublin 2000 (mps bibl. KUL).

Góźdź K., Sekcja Teologii Dogmatycznej, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 182-187.

Greniuk F., Dzieje sekcji teologii moralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w latach 1918-1968, „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” 15 (1968), z. 3, s. 5-33.

Greniuk F., Sekcja Teologii Moralnej, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 198-205.

Hryniewicz M., Instytut Ekumeniczny, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 234-243.

Katolicki Uniwersytet Lubelski. Informator na rok akademicki 1978/79, Lublin 1979, s. 19, 59, 88, 92-93.

Koziej J., Bliźni, „Przegląd Uniwersytecki” 6 (1994), nr 4, s. 19.

List Rady Wydziału Teologicznego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego do Ks. Prof. dra hab. Władysława Poplatka, „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” 26 (1979), z. 3, s. 5-6.

Łach S., Kronika Wydziału Teologicznego 1944-1968, w: Księga Jubileuszowa 50-lecia Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rechowicz, Lublin 1968, s. 143-157.

Mandziuk J., Poplatek Władysław, w: Słownik polskich teologów katolickich 1994-2003, red. J. Mandziuk, t. 9, Warszawa 2006, s. 519-520.

Misiurek J., Teologia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Nurty – Osoby – Osiągnięcia,  Lublin 1999, s. 41.

Nagy S., Sekcja Teologii Fundamentalnej, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 188-197.

Piwowarski K., Zarys dziejów sekcji teologii pastoralnej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim 1958-1968, „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” 15 (1968), z. 3, s. 67-80.

Poplatek Władysław, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 446.

Rubinkiewicz W., Instytut Nauk Biblijnych, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 222-227.

Schematismus Archidioecesis Leopoliensis Ritu Latini, Leopoli 1937, s. 17, 129.

Schematismus Archidioecesis Leopoliensis Ritu Latini, Leopoli 1938, s. 17-18.

Schematismus Archidioecesis Leopoliensis Ritu Latini, Leopoli 1939, s. 17-19.

Skład osobowy oraz spis wykładów i instytucji w roku akademickim 1958/59, Lublin 1958, s. 7, 19, 39.

Skład osobowy oraz spis wykładów i instytucji w roku akademickim 1959/60, Lublin 1958, s. 8.

Skład osobowy oraz spis wykładów i instytucji w roku akademickim 1970/71, Lublin 1971, s. 5, 11, 12.

Skład osobowy oraz spis wykładów i instytucji w roku akademickim 1971/72, Lublin 1972, s. 7, 8.

Skład osobowy oraz spis wykładów i instytucji w roku akademickim 1972/73, Lublin 1973, s. 3, 7, 9, 195.

Skład osobowy oraz spis wykładów i instytucji w roku akademickim 1973/74, Lublin 1975, s. 9, 181. 

Skład osobowy oraz spis wykładów i instytucji w roku akademickim 1974/75, Lublin 1976, s. 11.

Smereka W., Recenzja: Ks. Władysław Poplatek, Istota sumienia według Pisma Świętego, „Ruch Biblijny i Liturgiczny” 15 (1962), nr 1, s. 56-58.

Szymik J., Wydział Teologii, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 173-187.

Ścibor J., Muzyka Kościelna na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, „Roczniki Teologiczno-Kanoniczne” 15 (1968), z. 3, s. 67-80.

Urban W., Dorobek naukowy księży repatriantów w Polsce w latach 1945-1970, „Homo Dei” 39 (1970), nr 3, s. 232-237.

Urban W., Wydział Teologiczny Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie i jego znaczenie dla nauki polskiej w okresie międzywojennym oraz jej organizacji w Polsce Ludowej, „Studia Lubaczowskie” 1 (1981), s. 20-62.

Weiss A., Instytut Historii Kościoła, Sekcja Teologii Dogmatycznej, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 213-221.

Wojaczek K., Instytut Teologii Pastoralnej, w: Księga pamiątkowa w 75-lecie Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, red. M. Rusecki, Lublin 1994, s. 228-233.

Zuchowski Z., Egzorta na pogrzebie Protonotariusza Apostolskiego Ks. Prof. Doktora hab. Władysława Poplatka wygłoszona 18 lutego 1994 r. w Lublinie, „Zamojski Informator Diecezjalny” 3 (1994), nr 2, s. 153-156.

 

 

[1] Prodziekanem od 1968 do 1972 (1968-1970 II prodziekan, 1970-1971 I prodziekan, 1971-1972 II prodziekan) był wybitny historyk Kościoła ks. prof. Bolesław Kumor (1925-2002). Po maturze w 1947 roku rozpoczął studia filozoficzno-teologiczne w tarnowskim Seminarium Duchownym uwieńczone święceniami kapłańskimi i magisterium z teologii w 1952. Skierowany na studia specjalistyczne w KUL uzyskał magisterium i licencjat z teologii moralnej oraz doktorat z historii Kościoła (1954), habilitację(1959, zatwierdzona w 1966), profesurę nadzwyczajną (1969), zwyczajną (1987). Autor wielu opracowań z historii Kościoła, zob. J. Mandziuk, Bolesław Kumor, w: Słownik Polskich Teologów Katolickich 1994-2003, t. 9, red. J. Mandziuk, Warszawa 2006, s. 339-357.

[1] Ks. prof. Józef Majka (1918-1993), socjolog, znawca katolickiej nauki społecznej. Studia filozoficzno-teologiczne odbywał w seminarium duchownym w Tarnowie. Magisterium nauk społeczno ekonomicznych w 1950 na KUL, magisterium z teologii w tymże roku na UJ. Po doktoracie z filozofii chrześcijańskiej w 1952 wykładowca katolickiej nauki społecznej na KUL. Habilitacja 1958. W latach 1967-1970 prodziekan Wydziału Teologii KUL, zob. J. Mandziuk, Majka Józef, w: Słownik Polskich Teologów Katolickich, t. 8, Warszawa 1995, s. 358-367.

[2] Ks. prof. Staniaław Witek (1924-1987), moralista. Studia filozoficzno-teologiczne w seminarium duchownym w Tarnowie uwieńczone święceniami kapłańskimi i magisterium z teologii na UJ. Studia specjalistyczne z teologii moralnej 1953-1956 zakończone doktoratem na KUL. Od 1962 pracownik tejże uczelni, habilitacja 1967. II prodziekan Wydziału Teologii KUL w latach 1970-1971, zob. B. Kumor, Witek Stanisław Adam, w: Słownik Polskich Teologów Katolickich, t. 8, Warszawa 1983, s. 611-615.

[3] Ks. prof. Władysław Piwowarski (1921-2001), socjolog, znawca katolickiej nauki społecznej. W 1956 uzyskał na KUL magisterium z filozofii, 1961 doktorat, 1967 habilitacja. W latach 1971-1972 prodziekan Wydziału Teologii KUL. Autor podręczników i opracowań z zakresu socjologii religii i nauki społecznej Kościoła, zob. A. Kopiczko, J. Mandziuk, Piwowarski Władysław, w: Słownik Polskich Teologów Katolickich, t. 9, Warszawa 2006, s. 502-514.

Początek strony