Adwent liturgiczny i adwent naszej indywidualnej egzystencji jest rozpięty między dwoma westchnieniami natchnionego Słowa Bożego - Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił oraz Marana tha! Przyjdź, Panie Jezu!

Korzystając z ciepła atmosfery przybliżającego się świętowania, dziękuję wszystkim Drogim Pracownikom, Doktorantom, Studentom i Absolwentom Wydziału Filozofii za ogromny i efektywny trud, za tyle przejawów dobroci, którymi się wzajemnie darzymy, a które dają nam siłę do życia.

Życzę Państwu i naszym wiernym Przyjaciołom, by nade wszystko nie zabrakło nam nigdy najbardziej podstawowej tęsknoty, największego głodu jakim jest tęsknota za Tym, Który przyszedł, Który ustawicznie, wiernie przychodzi, a w końcu – dopełniając wierności – przyjdzie w Dzień Ostatni; byśmy ze skruszonym sercem, ale też i z nadzieją mogli z Nim dzielić wieczną radość.

Niech nie zabraknie nam tylu niezbędnych dóbr, których zabrakło Świętej Rodzinie; niech nie zabraknie dobroci i ciepła w rodzinach, wśród przyjaciół, byśmy wypoczęci, radośnie powrócili do codziennej pracy, i byśmy w niej – mimo oczywistego trudu, jaki jej towarzyszy – znajdowali poczucie spełnienia i radości.

ks. prof. Stanisław Janeczek – Dziekan